Παντελίνα ένας αιώνας και ……… ζωής

                              

Η Νονά μου  <<Η Παντελίνα>> έφυγε για το αιώνιο ταξίδι την Πέμπτη 10-04-2014 το πρωί  Πλήρες Ημερών. Στον επικήδειο που έγραψε και εκφώνησε η νύφη της ΄Ολγα  Σιούλα, θα σταθώ στην παρακάτω πρόταση:

 <<Μάνα όχι μόνο για τα δικά της παιδιά, αφού λατρεύτηκε και αγαπήθηκε απ΄ όλα τα παιδιά της Καλλονής σαν η δεύτερη  μάνα τους>>.

Πράγματι Η Παντελίνα αγαπήθηκε πολύ απ΄ όλους μικρούς και μεγάλους.

Η προσφώνηση από τους μικρούς <<Παντελίνα>> δεν έδειχνε ασέβεια, έδειχνε αγάπη, σεβασμό, αξιοπρέπεια, αμεσότητα, που αυτά τα έδωσε απλόχερα η ίδια σε όλους μας

   Το τελευταίο ΑΝΤΙΟ

 

Ο επικήδειος της κυρά Παντελίνας

Η Σοφία Διαμαντοπούλου, γνωστή ωε κυρά Παντελίνα υπήρξε μια εμβληματική, μια βιβλική μορφή Μάνας.

     Μάνα που συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν την αρχέγονη και προαιώνια μητριαρχική δομή της  κοινωνίας μας

                Μητρότητα., ιερότητα, αγάπη, καρτερία, μεγαλοψυχία, ανθρωπισμός. Γεννήθηκε και έζησε την πρώτη νεότητά της στην Καλλονή, στα καταπράσινα βουνά της ορεινής Ναυπακτίας, γι αυτό ανέδυε μια αέρινη και δροσερή αύρα, συνδυασμένη με μια αίσθηση σοβαρότητας.

      Ορφανή από πατέρα, ζώντας σε μια πολυμελή οικογένεια, γνώρισε τη σκληρή πλευρά της ζωής και οπλίστηκε με δύναμη, θάρρος και αγωνιστικότητα..

       Παντρεύτηκε το συντοπίτη της Παντελή Διαμαντόπουλο και ευτύχησε  ν΄ αποκτήσει  παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.

       Η κυρά Παντελίνα  κρατούσε μπακάλικο στην Καλλονή  μέχρι τα βαθιά της γεράματα.. Απ΄ τα χαράματα έως αργά τη νύχτα, δούλευε αδιάκοπα στα κήπια, στα χτήματα, στα ζωντανά που δεν έλειπαν  και παράλληλα ικανοποιούσε και τις ανάγκες του σπιτιού.

   

       Ηρεμη, γελαστή, χαρούμενη και αισιόδοξη, έξυπνη, ακούραστη, μεθοδική και εργατική!..

Ο, τι έπιανε στα χέρια της γίνονταν μάλαμα!

Όταν μαγείρευε στο κουζινάκι, που είχε δίπλα στο μπακάλικο, μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά!...

<<Το ψωμί σου, κυρά Παντελίνα, τρώγεται με άλλο ψωμί>> της έλεγαν όσοι το δοκίμαζαν.

Ανεκτίμητη, υπέρτατη, ασύγκριτη μάνα!...

Σπουδαία γιαγιά, ιδανική σύζυγος, καλή αδερφή, γειτόνισσα, φίλη.-----

Ηταν θαυμαστό το πόση Μάνα έκρυβε μέσα της!......

Μάνα όχι μόνο για τα δικά της παιδιά, αφού λατρεύτηκε και αγαπήθηκε απ΄ όλα τα παιδιά της Καλλονής σαν η δεύτερη  μάνα τους.

Είχε μια ξεχωριστή αγάπη, μια μεγάλη αφοσίωση και αδυναμία στο γιό της, τον Κώστα Διαμαντόπουλο.

<<Κόλλαγε το στόμα της, σπάραζε η ψυχή της γι΄ αυτόν>> !...

Ομολογώ πως όταν βρέθηκα στο σπίτι της πεθεράς μου, ένοιωσα δέος και ιερότητα παρακολουθώντας το μέγεθος της αγάπης, της έννοιας και της αφοσίωσης μιας μάνας προς τον γιό της.

Με στωικότητα, με δύναμη, με θάρρος πάλεψε τις αντιξοότητες της ζωής, σαν κάστρο απάτητο περιφρούρησε την οικογένειά της.

Με μέτρο και αξιοπρέπεια!.....

Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για τη μαμά μας. ΄Όμως ο γιός της ο αγαπημένος, ο ξεχωριστός αγόγγυστα, καλοπροαίρετα, με χαρά, με ευχαρίστηση έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως και ιατρικώς δυνατόν για να την ανακουφίσει.

Σε μια άξια μάνα, έλαχε άξιος γιος!....

Είχα τη μεγάλη τη μεγάλη τύχη να τη γνωρίσω, να ζήσω μαζί της, να δεχτώ την αγάπη και τη φροντίδα της, κυρίως όμως να διδαχτώ από την ποιότητα και την αισθητική των αισθημάτων της.

Σ΄ ευχαριστώ μαμά, κυρά Παντελίνα για το ότι υπήρξες μια τόσο καλή γιαγιά για τα παιδιά μου, τα έγγόνια σου!....

Δικαίωσες μαμά, κυρά Παντελίνα, με τον καλύτερο τρόπο το πέρασμά σου από τον κόσμο αυτό το φθαρτό, δίνοντάς του αξία και υπόσταση.

Θα σε αποχαιρετήσω μαμά με κάποια από τα; Εργαλεία της δουλειάς μου:

                     <<Ζωή>>

Κανείς δε βγαίνει στο μπαλκόνι, όταν φεύγω

Να ψιθυρίσει << όλοι οι άγιοι μαζί σου>>

Την έγνοια κανενός δε νοιώθω πια στην πλάτη

Και θ΄ άλλαζα όλες τις ευχές, με μια δική σου.

Με θλίβει τόσο αν σε φανταστώ μονάχη

Τη μοναξιά λες κι αντικρύζω του Θεού

Κι άμα σε πίκρανα η σε πόνεσα πια ξέρω

Του κόσμου όλες τις συγνώμες δεν αρκούν.

Κανείς δεν είναι πια στο σπίτι σας γυρίζω

Λίγη χαρά η στενοχώρια να μου πάρει

Σαν το φαρμάκι του φιδιού από τη φλέβα.

Πόσο σου μοιάζει το ολόγιομο φεγγάρι,

Μητέρα που όλοι σερ φώναζαν Παντελίνα

Κι εγώ από μέσα μου σε έλεγα Ζωή.

Θα είσαι πάντα δίπλα μας, εδώ ανάμεσά μας

Στην πίτα της πρωτοχρονιάς θα σου ΄χουμε κομμάτι

Σ΄ ένα ποτήρι καθαρό θα χουμε το κρασί σου.

Τα λόγια σου τα ντροπαλά δε θα ειρωνευτούμε.

Θα είσαι πάντα δίπλα μας, στην πιο καλή τη θέση

Σας άρπα θα μας ηρεμεί η άδολη σιωπή σου

Ο αγέρας που΄χεις σπιτικό γλυκά θα μας δροσίζει

Και θα σε σεργιανήσουμε όπου τραβά η καρδιά σου

Ο χώρος μας γενναιόδωρος για το αγνό σου βλέμμα

Τα΄ αυτιά μας πάντα πρόθυμα στ΄ αγράμματά σου χείλη

Και οι ψυχές μας ανοιχτές για τα΄ άσπρα σου τραγούδια

Τόσο γενναία και σεμνά να μη μας ξαναφύγεις

Και λίγη αξιοπρέπεια έλα να μας διδάξεις

Να πάψουνε στα δάκρυα να λούζονται οι ψυχές μας .

                            Καλό Ταξίδι!..........